উৎসাহ হৈছে আমি আভ্যন্তৰীণভাৱে বিকশিত কৰা এক শক্তি, যিটো আমাৰ ভিতৰত উদ্ভৱ হয়। ইয়েই শক্তি যিয়ে আমাক আমাৰ লক্ষ্যৰ দিশে আগুৱাই লৈ যায়, যিয়ে আমাক আমাৰ কামত আমি বিচৰাখিনি লাভ কৰিবলৈ প্ৰেৰণা দিয়ে।

এইদৰে আমি উৎসাহক কিবা এটা কৰাৰ বা বিকাশ কৰাৰ অপৰিসীম আনন্দ বুলি বৰ্ণনা কৰিব পাৰো। ই হৈছে আনন্দ আৰু দৃঢ়তাৰে কাম কৰাৰ ক্ষমতা, ই সুখী অনুভৱ।

প্ৰথমে আপোনাৰ ওজন হ্ৰাস প্ৰক্ৰিয়া ৰ সৈতে সম্পৰ্কিতভাৱে আপোনাৰ অনুভৱক চিনাক্ত কৰিবলৈ চেষ্টা কৰক, ই প্ৰেৰণা নে উৎসাহ ?

প্ৰেৰিত ব্যক্তিক কিবা এটা কৰিবলৈ প্ৰেৰণা দিয়া বাহ্যিক শক্তিৰ প্ৰয়োজন। আপুনি লক্ষ্য কৰিছেনে যে আপুনি অপেক্ষা কৰি থকা সেই প্ৰমোচনটো পালে কেনে অনুভৱ হয়? বা আপুনি বিচৰা বস্তুটো হেৰুৱাই কেনে অনুভৱ কৰে? আপুনি যেতিয়া ইমান বিচৰা পাঠ্যক্ৰম এটা ল’বলৈ আৰম্ভ কৰে, তেতিয়া আপুনি কেনে অনুভৱ কৰে, সেইটো প্ৰতিফলিত কৰক, আপুনি উত্তেজিত হয়, সুখী হয়।

কিন্তু যেতিয়া এজন ব্যক্তিয়ে উৎসাহী অনুভৱ কৰে, তেতিয়া তেওঁ লক্ষ্যত উপনীত হোৱাৰ পথৰ শলাগ লয়, বাধা, প্ৰত্যাহ্বান আৰু অসুবিধাৰ সৈতেও তেওঁ সেই কামটো কৰে। গতিকে উৎসাহ এক আশাবাদী “মনৰ অৱস্থা”ৰ দৰে।

কিন্তু উৎসাহৰ অভাৱ দুখ, অসন্তুষ্টি, প্ৰেৰণাহীনতা, আগ্ৰহৰ অভাৱৰ সৈতে একে। অৰ্থাৎ যেতিয়া আমি বাধ্যবাধকতাৰ বাহিৰত কিবা এটা কৰো। আমি প্ৰায়ে কৰিবলগীয়া হোৱাৰ বাবেই কৰো, আৰু তাৰ ফলত সকলো কঠিন হৈ পৰে।

উৎসাহ পুনৰ লাভ কৰিবলৈ আপুনি কি কৰিব পাৰে?

উৎসাহ কেৱল আপোনাৰ পৰাই আহে, ই আভ্যন্তৰীণ কিবা এটা। আপুনিআপুনি কিবা এটাৰ প্ৰতি উৎসাহী অনুভৱ কৰিব পাৰে আৰু আন কাৰোবাৰো একে অনুভৱ নাথাকে।

কিছুমান খেলুৱৈৰ ক্ষেত্ৰত এনেকুৱা হয়, প্ৰায়ে নিৰুৎসাহিততা ইমানেই বেছি যে তেওঁলোকে প্ৰশিক্ষণ বা প্ৰতিযোগিতাত অংশগ্ৰহণ কৰিবলৈ মন নকৰে। কিন্তু অনুপ্ৰাণিত হৈ থাকিবলৈ উৎসাহী অনুভৱ কৰিব লাগিব। কিন্তু সমস্যাটো হ’ল সদায় এনেকুৱা নহয়। বহু ক্ষেত্ৰত লক্ষ্যত উপনীত হ’বলৈ বহু কথা এৰি দিয়ে আৰু সেয়েহে সেই উৎসাহ সদায় বজাই ৰখা নহয়।

এইটোও পঢ়ক: আৱেগিক মদ্যপান: ই কি আৰু ইয়াৰ পৰা কেনেকৈ হাত সাৰিব পাৰি

প্ৰেৰণা

প্ৰেৰণা হৈছে কাৰ্য্যৰ কাৰণ, ই চূড়ান্ত উদ্দেশ্য, ফলাফলক বুজায়। আমাক কাম কৰিবলৈ যিটোৱে প্ৰেৰণা দিয়ে সেয়া হ’ল এটা নিৰ্দিষ্ট উদ্দেশ্য বা পৰিস্থিতিৰ প্ৰতি থকা আকাংক্ষা।

প্ৰতিফলিত কৰক: আপোনাৰ বৰ্তমানৰ চাকৰিটোত আপোনাৰ প্ৰেৰণা কি? দৰমহা, সুবিধা, নিজৰ জ্ঞান প্ৰদৰ্শনৰ সুযোগ ইত্যাদি আপোনাৰ উৎসাহ যিমানেই বাঢ়ি যায় সিমানেই আপুনি অনুপ্ৰাণিত হয়।

মানুহৰ এটা বৃহৎ অংশই ভৱিষ্যতৰ প্ৰক্ষেপণ কৰাৰ সময়ত আশাবাদী হোৱাৰ প্ৰৱণতা থাকে। এই অনুভৱক আমি উৎসাহ বুলি কওঁ। তথ্যসমূহক অধিক ইতিবাচক দৃষ্টিৰে চোৱাৰ এই ধৰণেই দীৰ্ঘ সময়ৰ বাবে সুস্থ জীৱনৰ নিশ্চয়তা দিব পাৰে।

কিন্তু, বাস্তৱতা যিমানেই অপ্ৰীতিকৰ বুলি প্ৰমাণিত নহওক কিয়, উৎসাহী হোৱাৰ বাবে আশাবোৰ ভাল হয়। এই মনোভাৱে কেৱল স্বাস্থ্যৰ বাবেই নহয়, কাৰণ উৎসাহীজন অধিক সাহসী হৈ পৰে, বিপদ ল’ব পাৰে আৰু তাৰ লগে লগে আগবাঢ়ি যায়।

ৰ গুৰুত্বআমাৰ জীৱনত উৎসাহ

উৎসাহই এটা চালিকা শক্তিৰ দৰে কাম কৰে, ই আপোনাক গতিশীল কৰা শক্তি, যিয়ে আপোনাক আপুনি কৰা কাৰ্য্যকলাপৰ প্ৰতি সৰ্বোচ্চ দায়বদ্ধতাৰে নিজকে উৎসৰ্গা কৰিবলৈ বাধ্য কৰে।

আপুনি তেওঁ ভাল পোৱাৰ বাবেই কৰে আৰু কৰিবলগীয়া হোৱাৰ বাবে বা বাধ্য হোৱাৰ বাবে নহয়।

এইটোও পঢ়ক: হতাশা: এই অনুভৱ কেনেকৈ পৰিচালনা কৰিব পাৰি

টিপছ উৎসাহী হৈ থাকিবলৈ

মেজাজ উন্নত কৰা

এয়া মূৰ্খ যেন লাগিব পাৰে। কিন্তু গৱেষণাৰ পৰা দেখা গৈছে যে বেয়া মেজাজৰ পৰিঘটনাই স্বাস্থ্যৰ বহু ক্ষতি কৰে।

সম্পৰ্কত পৰিধান, কাজিয়া আৰু অপ্ৰয়োজনীয় আলোচনা, খংৰ অনুভৱ, মানসিক চাপৰ সৃষ্টি কৰে আৰু প্ৰায়ে আৱেগিক ক্লান্তিৰ সৃষ্টি কৰে।

আপুনি যি কৰে তাত মনোনিৱেশ কৰক

যিসকলে উৎসাহেৰে জীৱন বিচাৰে তেওঁলোকৰ বাবে মনোনিৱেশ আৰু দায়বদ্ধতা মৌলিক। যিকোনো কামেই সম্ভৱ বুলি বিশ্বাস কৰি উৎসাহীজনে তেওঁক কি দায়িত্ব অৰ্পণ কৰা হৈছিল বা কৰিবলৈ লোৱা হৈছিল সেই বিষয়ে মনোনিৱেশ আৰু দৃঢ়তাৰে কাম কৰে। সেইবাবেই তেওঁ সকলো কাম যত্ন আৰু মনোযোগেৰে কৰে আৰু প্ৰতিটো খোজতে আনন্দ বিচাৰি পায়।

অভিযোগৰ পৰা আঁতৰি থাকিব

ব্যৱস্থা নোলোৱাকৈ অভিযোগ কৰিলে কোনো লাভ নহ'ব। অভিযোগ কৰি থাকিলে কেনেকৈ অধিক উৎসাহেৰে জীয়াই থাকিব? গতিকে কোনো কাৰ্য্যৰ বাবে অভিযোগ সলনি কৰক আৰু সদায় কথাবোৰৰ ভাল দিশটো প্ৰতিফলিত কৰক।

নিৰুৎসাহিততাৰ কেন্দ্ৰবিন্দু সলনি কৰক

নিৰুৎসাহিত সাধাৰণতে কোনো কোনো তথ্য বা পৰিঘটনাৰ গোটৰ পৰাই আহে যিয়ে আমাৰ প্ৰেৰণাক প্ৰভাৱিত কৰে। যেনে, খাদ্যৰ পৰা আঁতৰি যোৱা, কিছুমান খাদ্যত অতিমাত্ৰা ভোগ কৰা।এইদৰে সমাধান হ’ল অন্যান্য বিন্দুলৈ মনোযোগ স্থানান্তৰ কৰা। ই সহজ, কিন্তু কাম কৰে। মনটো সাময়িকভাৱে বিচলিত হৈ পৰে, আৰু আপুনি নেতিবাচকতাৰ পৰা মুক্তি পাব পাৰে।

কিন্তু, এইটো জোৰ দিয়াটো গুৰুত্বপূৰ্ণ যে আপোনাৰ মনোযোগ সলনি কৰাটো স্থায়ী সমাধান নহয়। আপুনি মনোযোগ আঁতৰাই আছে আৰু মনৰ পৃষ্ঠৰ পৰা নিৰুৎসাহিততা আঁতৰাই আছে।

জোৰ দিয়ক, অধ্যৱসায় কৰক আৰু হাৰ নামানক

অধ্যৱসায় কৰাটো হ’ল একে কামেই কৰা, কিন্তু ইন... বিভিন্ন ধৰণেৰে বিকল্প পথ বিচাৰি, যেনে নদীখনে নিজৰ বাধাবোৰ আঁতৰাই অনুসৰণ কৰে। অধ্যৱসায় কৰাটোৱেই হ’ল নিজকে শিকিবলৈ দিয়া, নতুন বস্তু বিচৰা।

অধ্যৱসায়ৰ ভিত্তি হৈছে আপুনি বিচৰাখিনি, অধিক ফলপ্ৰসূভাৱে লাভ কৰিবলৈ উদ্ভাৱনীমূলক সমাধান বিচৰা। অটল থকাটোৱেই হ’ল কথাবোৰ কঠিন হ’লেও মনত এটা আদৰ্শ ৰখা আৰু তাৰ বাবে সৃষ্টিশীল আৰু স্থিতিস্থাপকভাৱে যুঁজি থকা। আপুনি পৃথিৱীখনক কান্ধত লৈ গৈছে বুলি অনুভৱ নকৰাকৈ, যিদৰে প্ৰায়ে জোৰ দিয়াৰ ক্ষেত্ৰত হয়।

নিজৰ ওপৰত আৰু নিজৰ সামৰ্থ্যৰ ওপৰত বিশ্বাস ৰাখক

যিসকল লোকে নকৰে আপোনাৰ ক্ষমতা আৰু সামৰ্থ্যসমূহ চিনি পালে বিশ্বাস কৰাত বহুত অসুবিধা হয় যে কিবা এটা সঠিকভাৱে হ'ব পাৰে, কাৰণ তেওঁলোকে যিকোনো কাম সম্পন্ন কৰিবলৈ অক্ষম অনুভৱ কৰে।

সেয়েহে, আপোনাৰ শ্ৰেষ্ঠত্বক শক্তিশালী কৰক, সদায় শ্ৰেষ্ঠ হোৱাতকৈ আপোনাৰ শ্ৰেষ্ঠত্ব প্ৰদান কৰাটো পছন্দ কৰা প্ৰতিটো পৰিস্থিতিত, অভিযোগ আৰু বিচাৰ নোহোৱাকৈ। গতিকে আপোনাৰ দিনটোত ভালকৈ যোৱা তিনিটা কথা সদায় লিখাটো অভ্যাস কৰি লওক, যিকোনো কথাই...সহজ কাম, যেনে সেই কাপোৰ ধোৱাৰ স্তূপটো ইস্ত্ৰী কৰা। বস্তু আৰু মানুহৰ উজ্জ্বল দিশটো চাবলৈ চেষ্টা কৰক।

এইটোও পঢ়ক: আপোনাৰ আৰামৰ জ'নৰ পৰা কেনেকৈ ওলাই আহিব পাৰি – আৰু ই কিয় ইমান কঠিন